lunes, 2 de mayo de 2016

1999 - AÑO INTERNACIONAL DE LAS PERSONAS MAYORES

1999 -  AÑO INTERNACIONAL DE LAS PERSONAS MAYORES

Circuito Cultural a Madrid y alrededores 

Fue el primero, único y último viaje ya, que hice con el INSERSO.

Daquela ainda me manexaba.



















 

lunes, 25 de enero de 2016

Adiós a la ORTOGRAFIA PRÁCTICA de Luis Miranda Podadera del año 1959

Adiós a la ORTOGRAFIA PRÁCTICA de Luis Miranda Podadera.


Mi Miranda Podadera

Conservo todavía el libro ORTOGRAFIA PRACTICA de Miranda Podadera. Lo tengo desde hace ya más de 50 años. Mucho me valió en su época para el aprendizaje y también la enseñanza de la ortografía.  Muchos dictados, como era costumbre en la enseñanza de entonces tengo realizado para aprender el correcto uso de la  b, v, g, j, h, acentos y demás signos ortográficos. Y de verdad que era de mucha utilidad y provecho.



Hacía muchos años que no lo hojeaba ni ojeaba. Ahora me dispongo a decirle el último adiós y deshacerme de él definitivamente. En vez de tirarlo, se lo regalaré a mi nieta Laura Mª, que seguramente no le dará ninguna importancia. Porque los niños ahora tienen enormes cantidades de libros de texto, pero dudo que tengan la eficacia y buen aprender a escribir correctamente como este método.


El libro, que ahora despido y que tengo ante mí es una edición rústica apergaminada de unos quince por veintidós centímetros. El título destacado en letra cuadrada –en rojo- “ORTOGRAFÍA PRÁCTICA”; y, a modo de subtítulo, en azul desvaído, de formato algo más pequeño: “DE LA LENGUA ESPAÑOLA”. Continúa con dos líneas explicativas, que casi subrayan lo anterior y visualmente organizan una cascada descendente: “MÉTODO PROGRESIVO PARA ESCRIBIR CORRECTAMENTE"   En azul destacado, “VIGÉSIMA NOVENA EDICIÓN”.

 Un dibujo en el tercio inferior representa una pluma de ave –azul- en un tintero –rojo- que se apoya sobre cuatro cuartillas sueltas –azules-. Es un tintero antiguo, de los de caja recubierta con cuero en relieve –o quizás estaño- apenas apuntado en un boceto estilizado. Finaliza la cubierta con la frase “UN TESORO PARA EL ALUMNO. EL MEJOR AUXILIAR DEL PROFESOR”. Ya a pie de página,: “MADRID. 1959”. PRECIO: 50 PTAS. Edicciones anteriores estaban editadas en BURGOS con precios menores.

Es un libro testigo de una época en la que “saber escribir” marcaba fronteras. La ortografía era materia exigible en las pruebas de ingreso y reválida, también entraba a formar parte de un buen número de oposiciones. Entonces, no existían los ordenadores, tampoco las fotocopiadoras, y las copias se hacían con papel de calco y en máquina de escribir… no había correctores automáticos, cada quien debía responsabilizarse de aquello que escribía y, como dice el autor en la introducción “Lo escrito, escrito queda”.


Fue un método y un libro que marcó a generaciones de españoles hasta convertirse en una referencia obligada para profesores, alumnos y opositores, su nombre se pronunciaba con reverencia -“el Miranda Podadera”-, como si todo el compendio de la dificultad de la ortografía en las pruebas escritas quedara encerrada, encriptada, tras esas palabras. Me trae a la memoria las bancas corridas, los agujeros en las mesas donde introducíamos un trozo de tiza para hacer tinta diluida con agua y, luego, mojar el plumín para dibujar las hojas de caligrafía con muchísimo cuidado, porque no podíamos borrar, y si lo hacíamos mal, teníamos que repetirlo, y si no acabábamos en el tiempo previsto, nos quedábamos sin recreo.




Los plumines de hierro se deformaban inevitablemente, dejaban de retener la tinta y acababan con el fatídico goterón sobre el papel inmaculado. Tenías que aprender a tener el pulso exacto para aplicar la presión exacta… demasiada precisión para un niño de cuatro o cinco años, pero… funcionaba esa caligrafía inglesa cursiva entre dos rayas que educaba el trazo hasta conseguir que las líneas se convirtieran en letras legibles, enfiladas y homogéneas como un olivar.

Cuando lo abres comprendes el éxito del autor: un libro cuidado y bien diseñado. Plantea las reglas de ortografía, después una relación de palabras donde intervienen las grafías para practicar dictados por palabras. A continuación, se nos ofrecen dictados con frases donde encontramos palabras con dificultad insertas en su contexto. Grafía a grafía, norma a norma, vamos avanzando. Para finalizar, textos que combinan diferentes grados de dificultad, algunos aplicados en pruebas de oposición para garantizar al usuario el nivel requerido en el aprendizaje y la práctica. Sin duda fue una herramienta muy útil.


 “El correcto uso ortográfico da idea de la cultura del individuo; - tan abandonado actualmente - es, por así decirlo, el barómetro que marca el grado de ilustración individual […] Y, sin embargo, es tan poca la atención que, en general, se dedica a corregir la escritura viciosa y tan grande, comúnmente, el abandono en el dominio de la ortografía, de la acentuación y de la puntuación, que forzosamente hay que confesar que se reduce a un tanto por ciento muy limitado el número de personas que no cometen yerro alguno ortográfico”. Actualmente se le presta poca atención y personas tituladas con carreras cometen faltas de ortografía, quizá porque tienen que estudiar muchas disciplinas y luego confían en los correctores automáticos, de los que a veces salen auténticas machadas. Y no hablemos ya de los traductores.

Sí, definitivamente, no hay nada nuevo bajo el sol -“Nihil novum sub solem”-. Saludo al antiguo maestro de comienzos del 1900, desde aquí, desde el siglo XXI. Su rigor y sus opiniones fueron precedentes y me hacen sentir continuador de una línea de pensamiento y de esfuerzo. A pesar de los dicho al principio, al deshacerme del libro, me hace sentir la esperanza de que alguien, algún día, tomará  este mi libro entre sus manos y conducirá a su vez el testigo hacia el futuro. Y será también sensible a un nombre, a un tono de papel, a unos rasgos de tinta en la portada donde quizá mi abuelo escribió: Manuel.


domingo, 10 de enero de 2016

ARES, LUGAR APROPIADO PARA AS CADEIRAS DE RODAS E ANTIGUAMENTE AS CARRETILLAS




ARES, LUGAR APROPIADO PARA AS CADEIRAS DE RODAS E ANTIGUAMENTE AS CARRETILLAS
Carretilla de madeira de Ares
 


Por ser un pobo llano, como poucos en toda a comarca é moi adecuado para as cadeiras de discapacitados por falta de movilidad física.

Xa en épocas anteriores, esta planicie urbana, foi a causa de que neste pobo abondasen as carretillas. Todos os veciños tiñan a súa carretilla para transportar en grao sumo variado: peixe, froitos, hortalizas, area, viño, auga. De todo, incluso as mulleres levaban a roupa de lavar aos lavadoiros públicos. Era unha estampa frecuente ver as carretilas polo Ares antigo.
Na compaña da miña dona e neta


Ben, pois eu xa empezo a botar de menos os meus paseos en cadeira de rodas pola contorna do Club Náutico e porto pesqueiro de Ares.
Aínda que co tempo chuviosdo e tormentoso actual tampouco sería posible. Mellor con lixeiro sol ou lixeiramente cuberto e sen vento.

Desde fai uns dez anos, levo habitualmente no maletero do coche unha cadeira de rodas. Pero nunca a usei en ningún outro sitio que non fose este lugar de Ares. Fágoo soamente en plan deportivo, de relaxamento e exercicio físico de brazos, que precisamente agora son os que me fallaron e impídenme este pasatiempo de costume. Confío poder recuperarme e volver.
Con Laurita, hace unos 8 años


Como sabemos e os médicos recoméndano, andar é a forma máis recomendabel de manter a forma física e mellorar a saúde, e é unha actividade fácil de integrar na maioría de estilos de vida, e está recomendado para calquera tipo de idade e para aqueles que non poidan gozar da praia é bo un paseo camiñando.

Ademais de aproveitar para relaxarnos mentres escoitamos o son do mar, gozamos dun bo número de beneficios para nosa saúde e beleza.

Cada vez é máis frecuente ver á xente pasear polo Paseo Marítimo de Ares, sexa cal for a época do ano. Este exercicio reúne numerosos atractivos: deporte, saúde, paisaxes, aire libre, etc...

De todos os ambientes exteriores que existen na Terra, o mar é o medio que ofrece maiores beneficios. Vivir cerca do mar facilítanos para facer exercicio físico e manter unha vida máis activa: xa sexa para saír a correr, a pasear ou facer deporte na area, é moi beneficioso. O mar é o ambiente natural que brinda maiores beneficios psicolóxicos. Cousas tan simples como ir facer deporte, realizar exercicios na praia ou simplemente mirar o mar desde a terraza do apartamento é de gran axuda para a saúde das persoas que viviron a maioría da súa vida nun mundo acelerado.

Tamén algúns podemos facelo en cadeiras de rodas. Aínda que si un queixásese de todolos obstáculos que atopa ao longo dun paseo en cadeira de rodas, sería pasarse o día encabuxado. A verdade, non vale a pena...
¡ Empuxa, Laura !


A denuncia resólvese cunha rifa, unha desculpa, unha promesa... pero son cousas que se recordan no momento, e inmediatamente esquécense. E acaba recordándoas, soamente, quen sofre o bordillo... os buracos nas rúas... a rampa repentina... a falta de acceso a servizos: Bancos, e instalacións da administración... coches encima das beirarrúas, ou obstruyendo pasos de peóns...  Non vale a pena seguir enumerando unha retahíla de cousas que todos coñecemos.

En plan reivindicativo, engadiría que moitos deses problemas citados, solucionaríanse con moi pouco costo: boa vontade, e que os que mandan, e quenes traballan nas obras, teñan en conta que polas rúas tamén pasea xente en cadeira de rodas, e que ademais, son contribuintes.

Ou, talvez, pénsese que o problema téñeno os que van en cadeiras de rodas, e non a falta de solidariedade, nin os accesos, nin as rúas?.
Porto Deportivo de Ares


Eu ata agora, só o facía por lecer, en lugar llano sen obstáculos, pola contorna do Náutico , para percorrer aprisa ou amodo e facer algunha parada par ver as manobras das embarcacións ou sacar fotos.

Un pensa que si xa é complicado para os que empuxan a cadeira doutro, que será para quenes rodan sos e valéndose do empuxe dos seus brazos. Só faise o esforzo como exercicio físico dos brazos. É o meu caso e soamente na zona portuaria onde non hai tráfego e con espazo dabondo, salvo cando hai aglomeración polas Festas de Verán e outras competicións deportivas.
Pantláns


Góstame pasear só, e só arrastrar, coa cadeira, o meu propio peso.
Ares ten a vantaxe de ser llano e ter un paseo marítimo que finaliza no porto pesqueiro e deportivo.
É o único sitio onde uso a miña cadeira de rodas, para facer exercicio e pasar o tempo, aproximadamente media hora, que se converte nunha hora mentres aparcas, sacas e metes a cadeira no maletero, fumas un cigarro e charlas con alguén.

Con todo, son poucos os que se ven con cadeira manual, a maioría usan a cadeira eléctrica. Non necesita esforzo e é máis cómoda, para xente con problemas físicos e de idade.

Unicamente atopo, ás veces, ao amigo aresano e campión Alvaro Yllobre coa súa tremenda cadeira deportiva facendo preparación de brazos para participar nos  frecuentos campionatos de tenis adaptado para minusválidos.
Yllobre, campeón de Tenis


Entradas populares más vistas