miércoles, 10 de diciembre de 2008

*************ATEISMO BASSICO************

Autores: López Campillo y Perreras (1996)
CONCLUSIÓN
Tal es, sin embargo, el Dios que desde tiempos inmemoriales se nos ha enseñado y que hoy todavía se enseña en la escuela y en el hogar comunes. ¡Qué de crímenes han sido cometidos en su nombre! ¡Qué de odios, guerras, calamidades han sido furiosamente desencadenados por sus representantes!
¡Ese Dios de cuántos sufrimientos ha sido la causa, y cuantos males engendra todavía!
¿No llegara jamás el día en que, cesando de creer en la Justicia Eterna, en sus edictos imaginarios, en sus recompensas problemáticas, los humanos trabajen con ardor infatigable por el advenimiento sobre la tierra de una Justicia inmediata, positiva y fraternal?
¿No sonara jamás la hora en que desengañados de consolaciones y esperanzas falaces, que les sugiera la creencia en un Paraíso compensador, los humanos hagan de nuestro planeta un Edén de abundancia, paz y libertad, en el que las puertas estén fraternalmente abiertas a todos?
Tiempo ha que el contrato social se ha inspirado en un Dios sin justicia; tiempo es ya que se inspire en una justicia sin Dios.
Tiempo ha que las relaciones entre los pueblos han difamado de un Dios sin filosofía; un tiempo es que monarcas, gobiernos, castas y clero, conductores de pueblos y directores de conciencia dejen de tratar a la humanidad como a un vil rebaño de carneros, para en último termino ser esquilados, devorados, lanzados al matadero.
Tú, que me escuchas, abre los ojos, observa, comprende. El cielo del que sin cesar te hablan; el cielo con cuya ayuda se intenta insensibilizar tu miseria, anestesiar tus sufrimientos y ahogar el gemido que a pesar de todo se exhala de tu pecho, es un cielo irracional, con un cielo desierto. Sólo tu infierno está poblado, es positivo.
Basta de lamentaciones; las lamentaciones son vanas, basta de postergaciones; las postergaciones son estériles. Basta de plegarias; las plegarias son impotentes.
¡Levanta, hombre! Derecho, altivo, rebelde, declara una guerra implacable al Dios que tanto tiempo ha impuesto a ti y a tus hermanos una embrutecedora veneración.
Desembarázate de ese tirano imaginario y sacude el yugo de ésos que se pretenden sus representantes aquí en la tierra.
Más acuérdate de que si sólo haces esto, la tarea no será realizada más que a medias. No olvides que de nada te servirá romper las cadenas que los dioses imaginarios, celestes y eternos han forjado contra ti, si no rompes las que contra ti han formado los dioses pasajeros y positivos de la tierra. Estos dioses giran a tu alrededor, y procuran envilecerte y degradarte. Estos dioses son hombres como tú. Ricos y gobernantes, estos dioses de la tierra la han poblado de victimas numerosas y de injustificables tormentos.
Puedan un día rebelarse los condenados de la tierra contra estos verdugos, para fundar la ciudad de la que estos monstruos queden para siempre desterrados.
Y cuando te hayas emancipado de los dioses, de cielo y de la tierra; cuando te hayas desembarazado de los tiranos de abajo y de los tiranos de arriba; cuando hayas realizado ese doble gesto de liberación, entonces, solamente, ¡oh, hermano!, saldrás del infierno en que te hayas y realizarás tu cielo.
Dejarás las tinieblas de tu ignorancia para entrar de lleno en las puras claridades de tu inteligencia, despierto ya de la influencia letárgica de las religiones.
SEBASTIAN FAURE (1982-1942)

miércoles, 3 de diciembre de 2008

........ Y EL HOMBRE CREÓ A DIOS

El Alcalde de Ares, en una "carta abierta" a Tribuna de "La Voz de Galicia", intenta emular al Alcalde Pacheco opinando sobre la Justicia, tema que domina y no es ningún "cachondeo".





Julio Iglesias, en su defensa dijo, entre otras cosas:

"Vaya por delante que es un tema muy complicado. Vaya por delante, también, que lo es porque en él se mezclan sentimientos, valores, ideologías, recuerdos... es decir, aspectos muy íntimos de cada uno, de nuestras familias, experiencias conocidas de terceros...
Sentado eso, pretendí centrar la discusión en sus términos legales, porque éstos son los únicos con los que puede intervenir un Juez. Ya que el poder judicial "es la boca que pronuncia las palabras de la Ley", ya que no pueden desviarse de ella, al tener que resolver los asuntos que se someten a su juicio de acuerdo con el sistema de fuentes establecido, ya que los jueces, como todos los ciudadanos, están sometidos al imperio de la Ley y, por ello, sujetos al principio de legalidad.
Siendo así, mi artículo es una crítica jurídica al Juez que dictó esa sentencia, porque al desviarse del sistema de fuentes establecido resulta que dejó de ser poder judicial para convertirse en poder ejecutivo y/o en poder legislativo sin haberse presentado ni ganado unas elecciones.

Lo cual, a pesar de que últimamente a algunos Jueces parece gustarles mucho, resulta que no puede ser.
El poder judicial no puede torcer la Ley. Tiene que limitarse a aplicarla sin más. Y, además, los
intérpretes únicos de nuestra carta magna son los Jueces del Tribunal Constitucional, del cual ese Juez no forma parte."

"Yo sólo quise decir que no le compete a ningún Juez decidir ni lo uno ni lo otro. Pero, a veces, como podemos comprobar ya con demasiada frecuencia, deciden vestirse de políticos y buscar, con sus actuaciones, el apoyo de sus respectivas parroquias. Y para esto ya están los políticos de turno, nunca ellos."

Por nuestra parte queremos abundar un poco sobre las religiones y la necesidad de que se ciñan a su exhibición en su extricto ámbito de privacidad y dejen de inmiscuirse en la vida ciudadana y estatal.

..... Y EL HOMBRE CREÓ A DIOS.
Sí, todos los dioses habidos y por haber son un invento del género humano.

Los motivos son múltiples.

Desde los tiempos más remotos, se siente la necesidad de la adoración a lo desconocido. Lo que se considera superior e indescifrable: la naturaleza, el sol, los astros, los fenómenos naturales. El
universo en sí.

Cuanto mayor era la ignorancia, más se adoraban estas cosas. Todo normal, las personas necesitan refugiarse en algo, en lo desconocido, en el más allá, para implorarle, darle gracias y pedirle cosas convenientes. Mismo para desahogo de sus fracasos y alabanza por sus éxitos.

Muchos necesitan esas creencias para sentirse bien, redimirse y arrepentirse de sus malas acciones y pensamientos, prometiendo enmendarse y no repetirlos. En fin, para sentirse limpios y a bien consigo mismos. También para frenar nuestra animalidad.

Va con la esencia misma del ser humano, dotado de razonamiento y discernimiento de pensamiento.
Eso no tendría más transcendencia, cada uno refugiado en sus meditaciones, que mismo pueden hacerse de forma colectiva o razonando en grupo para comprometerse.


Esto ya es obra de vividores, visionarios, elegidos, pillos y otros espabilados, que utilizando estos sentimientos humanos, organizan estos modos de dominación y sometimiento de las gentes.
Casi siempre ocultándolo con fines buenos, de conseguir el comportamiento moral, de hacer el bien y evitar el mal.
Lo que toda persona con conciencia recta ya sabe discernir.
Así se montan todos los tinglados religiosos de sectas y dominación.
Manejo de las masas para conseguir los fines e intereses de eses potentes grupos que someten y dirigen.
Disfrazados con disimulada moralina hipócrita, logran engañar a gentes de buena fé o a otros espúreos afines que se apuntan al rollo para medrar y beneficiarse.
Se reclutan los creyentes y fieles entre las clases más ignorantes y abandonadas.
Cuanta más incultura mejor.
De ahí el excaso interés de las religiones en contribuir a la culturización y desarrollo.
Se maneja mejor a los subdesarrolados, dóciles y dispuestos a aceptar la Fé, prometiéndoles la salvación eterna, paraísos a cambio incluso del sacrificio de su vida por la
causa.
No hará falta recordar, como manejan los musulmanes a sus fanáticos seguidores con la "guerra santa".

Pero ninguna religión es mejor que otra. Las que ahora se muestran "civilizadas" ya tuvieron su
ferocidad.
Pasan por etapas de más transigencia o intransigencia, según las circunstancias. Pero tratan siempre de la dominación, por las buenas o por las malas. Es el talibanismo de los seminarios.

Por la parte más cercana que nos toca, podemos mencionar prácticas como la conversión y quema de infieles, las cruzadas, la Santa Inquisición y Santo Oficio y más recientemente la comunión entre la Jerarquía Católica integrista con la Dictadura de Franco y de otras como Pinochet, en las que tomaron partido en la represión y eliminación de personas, todo con la bendición papal.

Larga letanía sería enumerar las atrocidades cometidas en nombre de Dios.
Pero, la sociedad ya va despertando porque ve su comportamiento: Predican y ensalzan a los pobres, pero se unen a los ricos.
Adoran el "becerro de oro" de sus tesoros y la Banca Ambrosiana.
Cometen tenebrosos delitos que ocultan, encubren y acallan a quien ose denunciarlos.
Todo tremendamente mafioso y secreto.
Todas la religiones están dirigidas no democraticamente por Jerarquías y Elegídos despóticos e
intolerantes que desprecian a las mujeres.
Engañan y explotan a sus seguidores que de buena fé se acercan para colaborar en temas de caridad, enseñanza, enfermedad y amparo de los desauciados y desgraciados, a quienes socorren y ayudan como cualquier otra ONG.
No hay inconveniente en reconocer esa labor humanitaria con enorme sacrificio de
esas voluntariosas personas.
Meritoria es la labor de muchos religiosos en la enseñanza, enfermedad, pobreza, miseria, etc.
Se puede recordar a la Iglesia de la Liberación en América Latina, al Padre Llanos en el Pozo del tio Raimundo y otros curas ya más cercanos en el Ferrol de los setenta.

Hablar de religión dá para mucho y nunca se pondría a todos de acuerdo. Lo mejor es respetar todas las ideas y dejar que cada cual piense como quiera o pueda.
Pero este es un principio que las propias religiones niegan, ya que su misión es conseguir adeptos de la forma que sea, no respetando a los que discrepan.
A los que reniegan, los llevan a hogueras y lapidaciones, los excomulgan y decretan su muerte y persecución.

Por lo tanto y ya como conclusión, en un Estado democrático no debiera primarse ni destacar a ninguna creencia, por muy mayoritaria que sea.
Tampoco perseguirla ni prohibirla, pero que se circunscriba a sus propios ámbitos y medios.
Nada de privilegios, como se otorga en nuestra Constitución, cuya reforma es más que necesaria ya.
La Constitución Española, que tanto nos sirvió en los últimos 30 años, hay que recordar en que situación fue redactada, con un consenso forzado por las circunstancias imperantes.
Todavía activas la fuerzas franquistas, con un Rey designado por el Dictador, un ejército dispuesto a sublevarse para salvarnos y un clero triunfante e influyente.
Todos tuvieron que hacer renuncias y así salió lo que salió de unas Cortes en pre-democracia y que ni siquiera eran Constituyentes.

viernes, 14 de noviembre de 2008

Amigos de Santa Catuxa de Montefaro organizan a VII Festa Patronal.

Con motivo da festividade de Santa Catuxa, a Asociación de Amigos do Mosteiro que está en Montefaro convoca para o día 22 do presente mes a festa reivindicativa a favor da divulgación do patrimonio cultural e artístico vinculado ao cenobio.

Como nas seis edicións anteriores, a presente dará lugar a actuacións musicais, actos relixiosos e comida de confraternidade.
O programa arrinca a media mañá, sobre as 11.30, coa primeira das interpretacións musicais, que correrá a cargo da Banda de Gaitas de Ares.
A misa fixouse para as doce do mediodía. Será oficiada por un membro da comunidade mercedaria e interpretada no seu parte musical por Moncho Morado.
Unha vez finalizada a mesma, está prevista a actuación da coral polifónica Eumesa, que servirá de aperitivo ao xantar que, pasadas as dúas da tarde, dará comezo nas propias instalacións do mosteiro.
Pan, empanada, callos, viños do país, auga e refrescos, ademais de bolo de azucre e café, son algunhas das viandas que se servirán durante o xantar.
As persoas interesadas en implicarse no mesmo teñen que achegar a cantidade de 10 euros, no caso de non estar vinculada á entidade convocante, e seis, en caso contrario. Ademais, desde a organización reitérase que se porá á venda diverso material conmemorativo do programa, tal e como foi habitual nas últimas convocatorias.

O Convento.
Edificio levantado en 1393 (fundado por Fernán Pérez "O Bo", señor feudal da comarca), cun estilo románico cando xa se impuñan os canons do gótico.
Coa desamortización de Mendizábal (1837) os franciscanos víronse obrigados a abandonar o mosteiro, pasando a propiedade e a xestión do edificio a mans do exército ata o ano 2000.
Na actualidade está cedido por Defensa o Concello de Ares.

Ten dous claustros, o mellor conservado é de estilo renacentista.
A igrexa sufriu modificacións no século XVIII, en que pasou de planta en forma de cruz a unha nave de cuberta única con bóveda de canón sobre arcos.
Retablo de madeira policromada con esquemas de ornamentación barroca.
Algunhas das súas imaxes están en templos ferroláns.
No interior do mosteiro pódense observar restos de capiteis, estatuas, lápidas de sepulcros... Outros restos esculturais do século XVI atópanse na actualidade no Museo Arqueolóxico de San Antón (A Coruña).

viernes, 7 de noviembre de 2008

LO INAUDITO. Y .... ¡no me lo puedo creer!!


Según el Alcalde de Ares Julio Iglesias, ciertas visitas institucionales al Ayuntamiento, -- como fué el de la Conselleira de Política Territorial María José Caride, el pasado 28 de Octubre, a la inauguración de parte de las Instalaciones Portuarias y firmar en el Libro de Oro del Concello --, no se invitó al resto de la Corporación a los actos, por imposición del protocolo del Gabinete de la Consellería que fue quien organizó la visita.

Este desprecio es cuando menos INAUDITO.
Los concejales se enteraron de oídas y por los medios de comunicación.

Pero, ¿de quién cobran esos conselleiros?, que tanto desprecian a la representación ciudadana.
¿En que despóticas manos estamos?
- ¡DIMISION YA!.
Este asunto fue tratado en el último Pleno del pasado 30 de Octubre, a demanda de los concejales de la oposición.
Dolidos y Asombrados.

domingo, 2 de noviembre de 2008

FESTA-HOMENAXE AOS MAIORES (Xa non atípica)



Aínda que sexa en plena crise (xa non desaceleración), a "clase plolítica" non se resiste a programar actos que poidan achegarlles un puñado de votos.

É unha constante en toda a "clase política" e se non pregúnteselle a Fraga, Quintana e Cendán. Eles saben ben de todo isto: empanada, polbo, viño e baile, proporcionan votos, sobre todo entre a xente maior.

Pois ben, o Alcalde socialista deste municipio de Ares non é alleo a coñecer esta circunstancia e di en carta persoal "que o Concello de Ares non quere deixar de lado a merecida homenaxe aos maiores" e organiza un Xantar-Baile o vindeiro domingo 16 de novembro, amenizado coa actuación dá orquestra "Los Senadores" e con diversos sorteos.


Pero nesta ocasión e por causa da citada crise, pídese a contribución dos participantes con 5 Euros, que se estima o 25% dos gastos. ¡20 Euros por cabeza!, iso xa dependerá da asistencia, porque os gastos xa son case fixos e o Concello terá que pagar o resto.

Menos mal que neste caso menciónase a crise, porque na pasada festa da París de Noya non parecía existir esta secuela ocasionada pola avaricia dos Bancos e Financeiros. Que, inchados de beneficios agora piden auxilio aos Gobernos, para que que lles proporcione o diñeiro dos contibuyentes que teñen que sufrir o paro e o embargo da súa casa ao non pagar a hipoteca. ¡Canta hipocrisía!
Outros seguen sen crise, remodelando e amoblando os seus luxosos despacho e tuneando os coches Audi, segundo dise.
Puff,... ¡Xa saíame outra arroutada!

Bo, pois o positivo desta edición da "Festa dos Maiores", é o horario prudencial, sobre todo agora que xa case tocamos inverno.
Non como os casos anteriores que viñase celebrando á medianoite.

Os "abueletes" ás 22 horas debesen estar en casa. "Tomar a pastilla", o yogurt, ver a Tele e para cama.
Non importa que uns cantos "vellos jaraneros" prefiran e poidan bailar de madrugada. Para iso xa está "O Desguace".

Vaticinamos nesta ocasión unha asistencia menor que as anteriores.
Algunhas causas xa se poden adiantar: Tempo frío, a escusa dos 5 Euros, porque se prefire todo o que soe a gratis. Que alguén terá que pagar ¡está claro!. E tamén a que nas anteriores apuntábanse a gozar deste "xúbilo", moita persoas de idade inferior, ás que se lles permitía e en casos se aleccionaba a que asistisen, xa que eran de voto fixo.


¡A historia pódese repetir!

Pois ¡a gozar!, con SENADORES e DEPUTADOS


viernes, 23 de mayo de 2008

Campaña Tráfico Ares: REPINTADO Y MANO DURA

La Campaña de Tráfico sobre el caos del aparcamiento en Ares se basa en el repintado y mano dura.

Al problema del aparcamiento en verano en Ares, no se le busca salida con la creación de nuevas plazas y lugares de estacionamiento, anulación de los superfluos bordillos amarillos y reserva de plazas para discapacitados.
Por lo menos hasta ahora, no se aprecia novedad alguna en esta nueva campaña, que se dice costará 18.000 Euros.
.
En principio se aprecia, igual que el año pasado, el acoso, atemorización y avisos de sanción recaudatoria.

Y ciertamente, de forma totalmente arbitraria (unos sí, otros no), poniendo esos "simulacros de multas", que más tarde ya serán denuncias.

Escribiendo en ellas que está estacionado en lugar prohibido, donde a veces no hay señal alguna que justifique este hecho, y mismo poniendo falsedades como "estacionar sobre a beirarrúa", cuando el vehículo ni siquiera llegaba a rozar el bordillo. (..?).

Sucedió el año pasado y ahora igual, como en el lugar de la foto (sin señal alguna de prohibición).
Esperamos de los munícipes algo más de sensatez, dando órdenes a los municipales.

Y buscar soluciones imaginativas y apropiadas, que no se basen sólo en atemorizar y sancionar económicamente a los vecinos.

¡Así lo hace cualquiera!, con palo y tentetieso.
.
Respecto a las plazas reservadas para discapacitados locomotores, que un vecino recordaba su escasez en la sección "El Alcalde Responde" de la Web municipal, decir que Ares ostenta el triste record de ser el Concello con menos plazas reservadas de toda la Comarca, en relación con la población, que el Alcalde reconoce se triplica durante el verano.

Se precisan muchas más que la media docena actual, que ni siquiera son operativas.

Se necesitan en lugares vitales, donde hay que ir desarrollar alguna actividad, o resolver asuntos: Farmacia, médico, bancos, kioscos, ferreteria, correos, lugares de hostelería, reunión y ocio
(Alianzas, colegios, C.C. Outeiro de Chanteiro, CIRS de Cervás, Tenencia, Casino, parques, playas etc.).

Y no colocarlas solamente en lugares apartados para justificar su existencia, como en Papellas O Castro, ... o en el Quinto Pino.

miércoles, 5 de marzo de 2008

¡¡ PROHIBIDO PROHIBIR !! - Carretera del Segaño (Chanteiro)

Despues del ligero, pero agradecido arreglo de las "carreteras militares" de la costa que comunican La Palma con el Segaño, Chanteiro y Montefaro, aparecen ahora varias señales de dirección prohibida, colocadas en ciertos lugares que causan asombro, pasmo y estupefacción.
Porque no se entiende ni quién las puso, ni el sentido que tienen. Unicamente se sabe lo que significan: prohibición de circular por estas pistas.
Algunas ya fueron derribadas. Muchos optan por ignorarlas.
Pero lo que sí comprobamos estos días, es que producen mucha indignación.
¿Qué se pretende con ello?, hacer todos eses recorridos kilométricos sólo zona peatonal.¿Pero, a quién se le ocurre eso?.
.
Toda la vida, aún cuando existían y funcionaban los fuertes, guarniciones, vigías y destacamentos militares, se permitió circular por esas denominadas "carreteras militares" a todo el mundo. Personas, animales, carruajes, vehículos, iban y venían a las propiedades de montes, campos y bosques a cargar tojos, estralla, madera, leña, piñas, castañas, ramajes, piedras, arena, barro, tierra, etc.
¿Cómo se puede prohibir el acceso a llevar y buscar cosas a una propiedad?.
Tambien, claro está, son usados eses caminos para pasear, ir a pescar, disfrutar del paisaje y naturaleza y de lo que cada quién desee.
.
¿Ahora cual es la pretensión?.
Dejar esas pistas sólo para uso de paseantes forasteros y senderistas. Ellos ya también pueden disfrutarlas, pero es perfectamente compatible con el paso de vehículos.
.
¿Cómo se atreve nadie a prohibir disfrutar de esas rutas a personas mayores o con problemas de movilidad, que únicamente pueden hacerlo utilizando sus vehículos?.

Los senderistas ya tienen sus sendas, carreros y rutas por los montes, campos y ribazos.
Nadie le impide su disfrute a estos deportistas campestres, paseantes de botas, gorro y bastón, que muchas veces no son más que seudo ecologistas de asfalto, cemento y moqueta que vienen a desestresarse - y hacen muy bien -, por las abandonadas zonas rurales, pero en confraternidad con los vecinos y lugareños habituales , sin ocasionar problemas a nadie.
.
Esta medida debe ser enmendada, de otra manera será desobedecida, como ya pudimos comprobar en días recientes.
¡PROHIBIDO PROHIBIR!

lunes, 25 de febrero de 2008

Instalacións de Grelladas e Lecer no C.C. "OUTEIRO" de Chanteiro

Xa está finalizada a Barbacoa que o Concello de Ares instalou nos terreos contiguos ao local do Centro Cultural "Outeiro" de Chanteiro. Con elo poderanse facer grelladas e parrilladas o aire libre.Este logro conséguese grazas ás xestións realizadas pola Directiva do "Outeiro" co Alcalde aresán Julio Iglesias.

Tamén se colocaron bancos e mesas de madeira, que constitúen o inicio do que será un área recreativa e parque, en canto plántense algúns arbores máis e acondiciónese este terreo da parte inferior do local social, que leva todo o tempo en abandono desde que se fundou esta Sociedade, aínda que se usa habitualmente para facer as sardiñadas, Festa do Ourizo, mexilonadas e outros actos de carácter popular gastronómico que organiza o C.C. "Outeiro".

Parece ser que o Concello comprométese a levar a cabo a rehabilitación deste espazo, acondicionándoo adecuadamente na medida que vaia sendo posible.
Esta primeira iniciativa en Chanteiro, parece que vai ser exportada tamén a outras Entidades parroquiais, tales como o C.I.R.S. de Cervás e a Agrupación Instructiva de Caamouco.
Parabéns por estas obras menores, pero que redundan en beneficio de veciños e visitantes.

viernes, 15 de febrero de 2008

MEDIO SÉCULO DO CLUB DE REMO DE ARES - 1958- 2008

Este ano cúmprese o 50 Aniversario do Club de Remo de Ares.
O Club de Remo de Ares, con moito esforzo e traballo e cos seus altos e baixos está convertido nun dos líderes do remo galego.
E todo isto conseguido por pura afección xa que as xeracións de remeiros non son compensados economicamente e é moito o esforzo que realizan adestrando todo o ano faga frío ou calor. Só lles compensa o entusiasmo de lograr boas clasificacións e algún que outro palmarés ou título clasificatorio nun deporte duro e que non é compensado coas sumas que se reparten outros deportes de menos esforzo.
O esforzo social, tanto de directivos como remeiros, é encomiable xa que lles levou en anos atrás a construír o seu propio local social por prestación persoal no lugar do Petelo.

Eles deron a coñecer o nome de Ares por todos os circuítos do remo, tanto na costa galega como en toda a cornixa cantábrica e ata nos lagos onde se celebraron regatas famosas.

O deporte do remo é considerado polos especialistas como un dos máis duros e nobres. Xunto co ciclismo é unha das disciplinas deportivas de maior arraigamento na zona de Galicia, xunto cos portos asturianos, cántabros e vascos que manteñen tamén esta modalidade de competición de enorme beleza autóctona.
En Ares xorde esta afección do remo, como en toda a cornixa cantábrica, da tradicional rivalidade entre os tripulantes das distintas embarcacións pesqueiras que compiten para demostrar a súa habilidade durante as festas tradicionais dedicadas á Virxe do Carme, a súa patroa.

Polos anos corenta os remeiros de Ares empezan a trasladarse fóra da súa contorna e van competir a Sada de forma libre. Foi no ano 1958, 8 de decembro, cando deciden regulamentarse deportivamente e fundar o Club de Remo de Ares, capitaneados por "Pancho" Francisco López e baixo os auspicios da Confraría de Pescadores.
Ao seguinte ano 1959, xa como club federado, participa no campionato de España de Bermeo, alcanzando un meritorio terceiro posto.

Continúa o interese e no verán do seguinte ano 1960, na badía de Santander, proclámase campión de España de bateis, sendo a primeira embarcación non vasca que o consegue. Desde ese momento o Club de Remo de Ares tomou outros rumbos adecuándose aos tempos e deixando a práctica do banco fixo e embárcase na aventura do banco móbil, única disciplina olímpica.

Máis tarde incorpora a outras modalidades como traiñeiras de gran tradición mariñeira.

En 1962 consegue un terceiro lugar nas probas disputadas en León e en 1966, en augas ferrolás, proclámase campión de España de yolas na categoría xuvenil.

Continúa con éxitos simultáneando o banco fixo e o móbil e desde 1977 proclámase varias veces consecutivas campión galego de bateis.
No ano 1975 no lago de Mequinenza, consegue a medalla de bronce na modalidade outtriger a 4 sénior e en 1980 é campión de España de Dobre Scull en categoría infantil. Tamén quedou de sexto de bateis en Luanco e o mesmo fixese en 1979 en Castro Urdiales. En 1981 alcanza outra vez a medalla de bronce na mesma categoría e modalidade do ano anterior.

Despois continuou con participación en regatas obtendo éxitos como ata ser por catro veces consecutivas campión galego de bateis na Coruña.

Das súas filas saíron grandes remeiros como o olímpico Pedro Carro Allegue.
Outros datos máis recentes poden obterse na páxina Web do Club de Remo de Ares .

Esta é a grandes liñas, a primeira etapa da vida deportiva deste Club, que continúa actualmente pondo sempre en práctica o lema deportivo de que "o importante é participar".

Coincidindo co seu 25 Aniversario, no ano 1983, o Club de Remo de Ares inaugura as súas Instalacións no lugar do Petelo, Avda. Tenente Xeral Gabeiras, nunha leira denominada "As Cortiñas" de propiedade municipal e que foi outorgada como arrendamento mínimo de 50 anos e posibilidade de ser prorrogado, con autorización de efectuar as instalacións que se consideren necesarias, pero coa condición de que cando chegue a operarse a reversión, as instalacións e construcións existentes pasarán a ser propiedade municipal, sen ningunha indemnización.

Este contrato foi realizado o día 24 de abril de 1980, en virtude do aprobado no Pleno Municipal de 29 marzo 1980, facultando ao Alcalde José Cortiñas Gil para outorgar o contrato en representación do Concello e por parte do Club de Remo de Ares, o seu Presidente naquel momento José A. Roel Lodeiro.

Agora, con motivo do 50 Aniversario, o Concello de Ares tamén entrega ao Club unha substanciosa subvención, en recoñecemento ao seu labor.

jueves, 7 de febrero de 2008

PGOM Ares-99 - TODOS JUNTOS TAMBIEN PARA RESUCITARLO

¡Así se hacen las cosas!


Parece que, como acto de contricción y arrepentimiento, por sus hazañas anteriores. (Algo podría tener que ver tambien la Conferencia Episcopal).

Todos los munícipes a una, se disponen a trabajar en un nuevo Plan General de Ordenación Municipal, tomando como base el proyecto ya en vías de reforma, presentado por el anterior Equipo de Gobierno Popular.
Si esto se hiciese desde un principio, ¿cuántas molestias y dinero se ahorraría?.


ENCUESTA
En la encuesta, sobre la culpa de llegar a la anulación de este Plan, realizada por "A Voz de Chanteiro" entre los visitantes, el resultado arrojó los siguientes datos:
Participaron 45 visitantes durante 10 días.

El 46% (21 votos) culpó al PP.
El 24% (11 votos) atribuyó la culpa a todos los grupos.
El 14% (6 votos) culpó al tandem PSOE-BNG gobernante en su aprobación.
El 9% (4 votos) culpó al PSOE.
Y finalmente un 7% (3 votos), culpó al BNG.

La encuesta, como todas, aparte de dar una idea general sobre el asunto, indica también la tendencia de la gente que nos visita.

¡Gracias a todos!

miércoles, 6 de febrero de 2008

SOCIEDADE GANDEIRA DE CERVAS - Fermoso final centenario

Fermoso final centenario para a Sociedade Agrícola Gandeira de Cervás (Ares), unha das máis antiga de Galicia, fundada no ano 1899 co fin social de que os gandeiros tivesen aseguradas as súas vacas, que constituían o alicerce das economías familiares.


Contra as consecuencias da perda por morte ou enfermidade das súas cabanas reducidas. Xa que na maioría dos casos estaban constituídas por unha parella de vacas e outro par de crías de tenreiros ao ano que vendían para sacar algún diñeiro.

Outros moitos veciños de economía mixta tiñan soamente unha vaca.

Pero a morte dunha res supuña un golpe moi duro. Ás veces sentíase máis a morte dunha vaca que a dun familiar. ¡Así eran os tempos retratados por Castelao!

Ás veces as vacas eran "postas" por un dono ao que había que render contas das ganancias que proporcionaba a vaca: leite e crías. E ademais había que terlle o capital asegurado.

Entón ao estar asociado a Sociedade abonaba a perda do valor do animal, que era recuperado entre os socios en parte proporcional ao capital asegurado.

É dicir, que abonaba máis parte das perdas o que máis capital tiña asegurado.

O gando tiña que ser revisado cada tres meses por unha comisión de tres socios, que valoraban o prezo dos animais, taxados segundo os prezos do mercado e feiras.

Esta comisión denominábaselle a "revisora" e marcaba data e lugar onde debían acudir os socios coas súas vacas para valoralas. Outra "revisora" acudía polas casas para taxar o gando menor, as crías dos tenreiros.

Tamén se asumían os gastos veterinarios e de farmacia, aínda que non na súa totalidade, pois o propietario debía pagar unha parte, para evitar que houbese abusos de consultas non necesarias. ¡Igual que na seguridade social!


Co tempo foi diminuíndo a cabana gandeira e entón a sociedade transformouse en Cooperativa de Produtores do Campo (Listado 654 de CNAE), para facilitar aos asociados sementes e abonos a máis baixo prezo que o de mercado.

Nesta época xa máis recente foi cando se acometeu a construción dunha nave para almacenar e gardar os materiais. Así como tamén serviría de lugar de asembleas e reunións, do que antes se carecía.

Pero este local nunca chegou a estar terminado do todo. Coincidiu coa decadencia na zona da gandería e a agricultura precarias que chegou a desaparecer case por completo. Os socios fóronse dando de baixa e soamente aguantou unha mínima directiva que foi a que definitivamente liquidou a Sociedade coa venda da nave e a súa parcela.

Hai que recoñecer a boa vontade desta comisión liquidadora, a cal preferiu que os terreos pasasen a propiedade municipal antes de que a mans particulares, a pesar de ter algunha oferta maior que eses 90.000 Euros que pagou a Xunta para o concello de Ares.

Esta mesma oferta xa lla fixeron á anterior Corporación, sen que atopase receptividade.
Esta parcela da nave está unida á que ocupa a Escola de Preescolar (1561 m2.), tamén sen utilizar polo peche do Parvulario. Así toda esta extensión constitúe un lugar ideal para albergar calquera complexo multiusos en beneficio do concello de Ares.
Parabén ao alcalde Julio Iglesias e aos membros da sociedade cervasina.
¡Así se fan as cousas!
Os socios da Cooperativa de Produtores do Campo de Cervás fixeron entrega esta mañá ao alcalde de Ares, Julio Iglesias, das chaves da antiga nave, adquirida recentemente polo Concello grazas á achega económica da Consellería de Presidencia, que aportou os 90.000 euros nos que foi valorado o inmoble.
Precisamente o titular deste departamento da Xunta de Galicia, José Luis Méndez Romeu, acudíu ao CIRS de Cervás, lugar no que se desenvolveu o acto, para participar da entrega, na que tamén estiveron presentes o rexedor socialista e os integrantes do grupo de goberno así como a maior parte dos 23 representantes da cooperativa.
O primeiro en falar foi o socio máis antigo da entidade, Juan Manuel Doval, que fixo un breve percorrido pola historia da cooperativa, creada en 1899 como sociedade agrícola ganadeira e xa en 1969, como cooperativa. Tamén lembrou a orixe da nave, agora de propiedade municipal, que comezou a construirse en 1970 grazas á implicación dos socios, “que traballábamos os domingos e festivos”, e a decisión da xunta de vender os bens, o 12 de novembro de 2005.
Para o alcalde, “hoxe é un día moi especial xa que culminan uns contactos que se remontan a hai polo menos dous anos”. Iglesias subliñou a importancia histórica da sociedade, “cuxa extinción da certa pena”, e que ten un especial recordo para os vellos militantes socialistas.
Neste sentido, indicou que na sede do partido se falaba da época da República, na que se puxo en valor o traballo do campo, “e unha boa proba disto estaba aquí, en Cervás”. “Cervás é moi pequeño, pero tivo uns fillos moi valiosos que fixeron que presente unha fisonomía bastante moderna”, afirmou o rexedor, que engadíu de que o feito de que os bens da cooperativa foran vendidos ao Concello garante a pervivencia da súa historia. “Sexa cal sexa o servizo que se poña a disposición dos veciños na nave, sempre haberá unha esquiña, unha placa ou unha pequena sala na que se recolla a vosa historia, os vosos libros de actas e tesourería, para que ese legado poda chegar a tódolos aresáns”, destacou Julio Iglesias.Ademais, o alcalde quixo agradecer a aportación económica da consellería que preside Méndez Romeu, do que destacou o seu compromiso e a súa sensibilidade “persoal e política” cos concellos, como o de Ares, e as súas parroquias. “É o primeiro conselleiro que se achega ata esta esquiña e comparte con nós a incorporación ao patrimonio municipal dun ben que ten parte da historia desta parroquia”.
Pola súa banda, o titular deste departamento da Xunta asegurou que “Ares está de moda porque o seu alcalde é Julio Iglesias, cunha labor estratéxica e fundamental na Dirección Xeral de Xustiza durante os dous últimos anos, porque está sendo obxecto dunha atención preferente, como se constatou no Día Mundial da Arquitectura en Redes, e porque aquí se está grabando unha exitosa serie de televisión (Padre Casares, na TVG), na que se mostra un pobo con interese e futuro”.
Para José Méndez Romeu, que afirmou que “chegou a hora de Ferrol e da súa comarca, tanto no grande como no pequeño”, apuntou que a súa visita respondía a dúas finalidades. A primeira, a de rendir unha homenaxe ao que foi o cooperativismo agrícola e gandeiro, subliñando o feito de que os bens desta entidade vaian ser destinados a fins sociais. E, en segundo lugar, a de por de manifesto o xeito de actuar dos Concellos galegos, invertindo, como é o caso, na creación de equipamentos que melloren a calidade de vida de todos, ao marxe de vivir nunha zona máis ou menos poboada do municipio.
Despois da entrega ao Concello das chaves da nave e do reparto de agasallos –un reloxo para os 23 cooperativistas, a cargo do Concello de Ares, e unha figura dunha vaca, entregada polos socios ao conselleiro de Presidencia e ao alcalde-, os representantes políticos e da sociedade fixeron un percorrido polos terreos e o inmoble adquirido pola administración, para rematar o acto cun pincho no CIRS de Cervás.

viernes, 25 de enero de 2008

¡ Aqueles Antroidos de Chanteiro !


En Chanteiro fanse algunhas cousas. Pero xa non é o entrañable de antes.

Se foi moito para atrás, sobre todo en poboación autóctona e tamén en certos aspectos como servizos, festas e lecer.

Baste recordar que a romaría da Mercé era de renome en toda a comarca.
.
Recordamos que polos anos cincuenta do século pasado, había dous salóns de baile. Logo quedou soamente "La Palmera".

Había moita mocidade e o salón estaba abarrotado, porque tamén viña xente de Mugardos, A pedreira, Ares, Cervás e moitos soldados dos destacados en Montefaro, A Palma, Coitelada e Segaño.
Estaban as tabernas de "Filomena", "Dolores de Peinado" (logo "Pitón"), "Bar de Emilio", "A Lareira de Chanteiro" e despois a "Casa de Manolita" e "La Parra" no rueiro das Penas.

¡Todo un ambientazo!
Non se ía moito á praia, iso é verdade. Pero todo foise en decadencia.

Tamén os entroidos.
O Antroido duraba ata catro semanas e tiña unhas datas moi sinaladas, como o día de comadres e o de compadres. Sábado e Domingo e resto da semana ata chegar ao outro domingo de Piñata.
.
O pobo, novos e maiores gozaban de forma espontánea, disfrazándose todos os días polo anoitecer e percorrendo as casas da veciñanza solicitando as torradas e os freixós.

Bastaba con pórse roupa algo rara para non ser recoñecidos, unha careta feita de cartón, tea ou simplemente unha media de muller tapando a cabeza e a cara e xa estaba a troula armada para vacilar.
Ao final acabábanse descubrindo e celebrándoo todos coas frituras, filloas e unhas copas.
.
Nos bailes lucían as mozas preciosos vestidos confeccionados con moito esmero, traballo e pouco gasto.
Utilizábase papel de cores, tarlatana, unha especie de gasa de ton rosado, uns abelorios e moita imaxinación.

Logo non faltaban os líderes que organizaban as comparsas e disfrazados acudían ata a vender nabos ao mercado de Mugardos.

E ..., a parella de bonecos de tamaño persoal que eran: o Antroido e a Madama.

Entre estes personaxes, xa falecidos, que organizaban o Antroido chanteirés estiveron "O Moreno", "O Cané", "Moncho do Manxol", "Maseda" e xa para rematar e ata fai poucos anos "Lolo do Outeiro".
.
"Lolo" que era moi mañoso, fabricou unha parella de entroidos bautizados como "Nica" e "Boni" (Nicasia e Bonifacio).
Bonifacio en boa compaña, .....  ¡Viva o Antroido!


Eran articulados, con esqueleto de madeira e manexables.
E levaban mecanismos de exhibición que lles permitía mediante dispositivos, fumar e ouriñar.

Podíase bailar con eles mediante unhas ligas de goma que se puña nos pés da parella formada polo Antroido e calquera espontáneo que quixese botar un baile, porque se actuaba acompañados de grupo musical enxebre.
Foron o asombro da comarca.

Pois "Lolo e os seus raparigos" paseáronos por distintos pobos, acompañados de séquito no "Coche de Ramón García de Ares", autocar co que "Ramón", gran entusiasta de Chanteiro, colaboraba.
.
En anos sucesivos, alá pos os sesenta, saíron de Chanteiro, da Comarca e chegaron ata Sada, Betanzos e A Coruña chegando a actuar na praza de María Pita do concello coruñés para pasmo e xúbilo da xente que aplaudía e chegaba a parar a circulación de vehículos polas rúas por onde pasaba esta singular comitiva.

¡Que tempos!, e era con Franco.
.
¡Como disfrutábamos!, eses si que eran entroidos e sen necesidade de Bandos, Convocatorias, Concursos e Premios.



martes, 22 de enero de 2008


viernes, 18 de enero de 2008

Caso de la Boda Falsa de Cendán: Vista para Sentencia

Hoy se celebró el juicio contra el ex alcalde de Ares, josé Manuel Cendán Fernández, y la que era su secretaria, Monserrat Rodríguez Sánchez por un supuesto delito de prevaricación en el caso de una falsa boda.Según el Ministerio Fiscal, celebró un casamiento civil de dos conocidos a pesar de que el expediente administrativo matrimonial, que instruía el Juzgado de Paz, no se había iniciado y había sido advertido de ello.

José Manuel Cendán confía en que quedarán absueltos, por ignorancia e intencionalidad política.

Los hechos se remontan al 6 de abril del 2002 cuando, al mediodía, José Manuel Cendán Fernández, entonces alcalde aresano, celebró el matrimonio civil de la pareja, auxiliado por la segunda acusada que tenía encomendado expecíficamente las funciones de secretaria personal de Cendán y entre las cuales se encontraba el auxilio y ayuda en todas las actividades que realizaba como alcalde.

El día anterior a la ceremonia, personal del Juzgado de Paz de Ares, explica el fiscal, le indicó expresamente a ambos encausados que el matrimonio no se podía celebrar ya que no se había efectuado ningún trámite del expediente previo de autotización del matrimonio civil.

El libro de registro de matrimonios quedó guardado en el Registro Civil.
A pesar de todo, Cendán celebró la ceremonia, firmando en el libro.
Para resolver el entuerto fue necesario luego cancelar el folio registral, declarar nula la ceremonia e instruir el expediente administrativo para celebrar una boda con todas las de la ley, con nueva ceremonia.
En sus conclusiones, el fiscal solicita para ambos (alcalde y secretaria) inhabilitación especial para empleo o cargo público durante ocho años y nueve meses por un delito de prevaricación.

Tras la denuncia de lo ocurrido, la secretaria del Juzgado de Paz de Ares fue despedida por el Ayuntamiento, si bien los tribunales obligaron a reintegrarla en su puesto y abonarle todos los salarios atrasados

sábado, 12 de enero de 2008

PGOM ARES-99. Entre todos lo mataron y él solito se murió


* El Plan de Ares-99 fue aprobado sin el consenso total de la Corporación.
* Fue denunciado por los opositores y una fantasmal Comisión Pro-Urbanismo.
* Ilegalizado por los Tribunales en el año 2003, citando las anomalías detectadas.
* Se corrigieron algunas ilegalidades, pero las obras ilegales que había que derribar ni se les tocó. Existen multitud de licencias que son susceptibles de ilegalizar, pero ..... nada.
* Fué recurrido para que no se anulase por los mismos que lo denunciaron y con el consenso, ahora sí (?), de todos los demás.
* Ahora con la muerte definitiva, por la puntilla del Tribunal Supremo, todos lloran por que el fenecido Plan pudiera seguir dando juego y dineros de licencias.
* El PP trató mientras tanto de hacer un Nuevo Plan, gastando millones, pero fue rechazado por la Xunta una vez perdida la sintonía.
* Ahora en el 2008 se trata de ganar tiempo mientras se realiza otro o se rehabilita el rechazado. ¡Todo vale!
* Habrá que gastar un montón de "pasta" en demostrar la nulidad de la sentencia o recurrir al Constitucional, sabiendo ya de antemano que no prosperará, ni siquiera será admitido a trámite.
* Pero, ¿qué más dá?, los dineros no tienen dueño. Los aportan los contribuyentes. Y se emplean millonadas en la judialización y nueva redacción.
¡Lástima de dineros, aunque fuesen para pagar las nóminas de la incrementada plantilla funcionarial!
* Por razones exclusivamente políticas, no se pusieron de acuerdo para hacer el PGOM.
Ahora todos de acuerdo para salvar al muerto en el entierro.
¡Claro!, los cementerios también se hacen con ladrillos.

domingo, 6 de enero de 2008

Un falso Juan Verde, denuncia la situación de la EDAR de Chanteiro

Un falso Juan Verde (nombre muy apropiado para un ecologista), delegado del ex-vicepresidente de Estados Unidos Al Gore, denuncia la situación de la EDAR de Chanteiro.
Es realmente triste que después de años y años en que la comunidad científica ha alertado de lo que estaba pasando con el cambio climático, tenga que venir este Juan Verde, contradictorio y controvertido personaje empresarial canario, para que el tema de las emisiones de CO2 se empiece a tomar en serio.

.
Y más todavía que alguien tenga que suplantarlo para hacer públicas denuncias sobre la inconveniente situación en que se va a instalar la Depuradora de Chanteiro, a pocos metros de la costa y en lugar inadecuado tanto ambiental como paisajístico, a pocos metros también de las viviendas, donde soplan vientos que llevarán los olores a todo el vecindario.

Lugares más apropiados había en zonas más escondidas y bajas. Ejemplo: zona de Santa Mariña, Remuiños y Poidos. O si no, más a mar abierto en Punta Coitelada y Putiño.
.
En fin, no hay mal que por bien no venga, pero esta denuncia creemos que se presentaría el pasado 28 de diciembre, día de los Inocentes.
.
Al Gore escogió a España como primer país hispanohablante para desarrollar su proyecto.
El ex vicepresidente de Estados Unidos desarrollará en España su labor de concienciación a Gobiernos y ciudadanos sobre la crisis del calentamiento global del planeta a través de 'The Climate Project Spain'.
Al Gore eligió España por estar situada estratégicamente entre Europa, América Latina y África, por ser miembro de la Unión Europea y por mantener profundos vínculos históricos, culturales y linguísticos con la población latinoamericana.
El primer encuentro español de líderes en materia de cambio climático se celebró en Sevilla los días 26, 27 y 28 de octubre, patrocinado por la Junta de Andalucía y sus Consejerías de Innovación, Ciencia y Empresa y Medio Ambiente.

Los fundadores de 'The Climate Project Spain', Juan Verde y Juan Negrillo (¡falta Juan Rojillo!), se mostraron "encantados" de que Al Gore y el Grupo Intergubernamental sobre el Cambio Climático (IPCC) hayan visto recompensados sus esfuerzos con el Premio Nobel de la Paz 2007. "Nos honra que Al Gore haya elegido España como primer país de habla hispana para formar un nuevo grupo de 200 emisarios", afirmó Verde.

Entradas populares más vistas